Północna część terenów obecnego Nadleśnictwa Gryfino (Puszcza Bukowa) należała do Zakonu Cystersów, sprowadzonego w 1173 roku do Kołbacza. W posiadłościach ziemskich: Binowo, Kołowo, Dobropole, Żelisławiec, Kartno, Glinna oraz Klęskowo mnisi rozwinęli na bardzo dużą skalę hodowlę bydła i trzody chlewnej. Intensywnej hodowli sprzyjały miejscowe lasy i zakrzewienia, które w owych czasach służyły głównie jako pastwiska dla trzody i bydła. Pod koniec XVI wieku powierzchnie służące jako miejsca wcześniejszego wypasu zaczęły przekształcać się w lasy brzozowo-dębowo-bukowe.  W drugiej połowie XVII wieku lasy w miejscu obecnej Puszczy Bukowej, należały do rządztwa Kołbacz, obejmującego rewiry lasów królewskich: Sosnówka, Klęskowo, Będgoszcz, Klucz i zarządzane były przez nadleśniczych. W lasach tych przeważały drzewostany dębowe i bukowe, a w nadleśnictwie Sosnówka występowała również domieszka brzozy i olszy. Na przełomie XVIII i XIX wieku Prusacy rozpoczęli wykup terenów od właścicieli prywatnych i wprowadzanie gospodarki państwowej. Przystępują do masowych zalesień i wprowadzają ład przestrzenny. W drugiej połowie XIX i pierwszej XX wieku lasy Puszczy Bukowej należały do Nadleśnictw państwowych Klutz i Muhlenbeck. W jednostkach tych dominowały lasy liściaste i mieszane zbudowane głównie z buka, dęba i sosny. W okresie tym nasiliło się przemysłowe wykorzystanie Puszczy, głównie za sprawą zakładów drzewnych w Gryfinie, Dąbiu i Płoni. W roku 1889 powstało w Szczecinie Towarzystwo Miłośników Puszczy Bukowej (Buchheide-Verein), które hamowało eksploatację Puszczy. Tereny dzisiejszego Ogrodu Dendrologicznego w Glinnej, to pozostałość po szkółkach leśnych z 1823 roku, które około 1870 roku zostały przejęte przez Nadleśnictwo Muhlenbeck. Jego długoletni Nadleśniczy Carl Ludwig Gene rozpoczął w drugiej połowie XIX wieku na terenie szkółek gromadzenie kolekcji egzotycznych drzew i krzewów, z których niewielka część dotrwała do chwili obecnej.  W W XIX wieku założono w Puszczy Bukowej kilka powierzchni doświadczalnych, którymi kierował  Adam Schwappach (1851–1932), w latach 1886–1921 profesor Akademii Leśnej w Eberswalde, dyrektor Zakładu Lasowego Głównej Leśnej Stacji Doświadczalnej Prus w Eberswalde.
2-obrębowe Nadleśnictwo Gryfino w obecnych granicach zostało utworzone 1 stycznia 1973 roku z byłych Nadleśnictw Gryfino i Rozdoły. Zagospodarowanie drzewostanów Puszczy Bukowej w okresie powojennym (1946-1950) dotyczyło przede wszystkim likwidacji szkód spowodowanych działaniami wojennymi oraz poprawy stanu sanitarnego lasu. Użytkowanie lasu było nastawione na pozyskanie sortymentów potrzebnych do odbudowy kraju. W latach 1951/54–1960/63 obowiązywał w nadleśnictwie plan prowizorycznego urządzenia lasu. W dalszym ciągu usuwano drzewostany zniszczone przez działania wojenne i nadal pozyskiwano sortymenty potrzebne do odbudowy kraju (często najcenniejsze), przyczyniając się w wielu przypadkach do pogorszenia jakości drzewostanów.  W tym okresie, ustanowiono na terenie Puszczy Bukowej 5 rezerwatów przyrody: Buczynowe Wąwozy, Bukowe Zdroje, Kołowskie Parowy, Trawiasta Buczyna, Źródliskowa Buczyna.

SENTYMENTALNIE...

Siedziba Nadleśnictwa Gryfino - lata 70-te XX wieku

Nadleśnictwo Rozdoły 1969 r. Od lewej: C. Gawiński - główny księgowy, K. Barcz - brakarz, S. Fatyga - sekretarz, T. Kaczmarek - Nadleśniczy, W. Iwanczewski - leśniczy z leśnictwa Kamieniec, B.  Kiernicki - leśniczy z leśnictwa Glinna, J. Kiełbowicz - leśniczy z leśnictwa Osetno. Właściciel zdjęcia Telesfor Kaczmarek;

Pracownicy Nadleśnictwa Gryfino na tle Leśniczówki w Gajkach.  Właściciel zdjęcia Grzegorz Dąbrowski

Nadleśnictwo Rozdoły 1968 r. Od lewej leśniczy - A. Kuszewski, nadleśniczy - T. Kaczmarek i księgowy - J. Czarniewski. Właściciel zdjęcia: Telesfor Kaczmarek

„Lwia Paszcza" w Leśnictwie Klęskowo, wręczenie nagród na najlepiej pracujące Zakładowe Koło Ligii Ochrony Przyrody w województwie szczecińskim, nagrodę wręcza zastępca dyrektora OZLP Szczecin Z. Szynkowski, w zastępstwie dyrektora nagrodę odbiera T. Kaczmarek. Właściciel zdjęcia: Telesfor Kaczmarek