Od zarania ludzkości las był schronieniem, dostawcą pożywienia, zasobem samoodnawialnym i niewyczerpanym. Rozwój cywilizacji - karczowanie lasów pod role i pozyskanie drewna dla budownictwa i przemysłu spowodował jednak, że już w starożytności w wielu miejscach lasy były bardzo mocno eksploatowane, czasem znikały niemal w ogóle. W Europie proces ten zaczął bardzo szybko narastać w średniowieczu, doprowadzając w XVII wieku do bardzo ostrego kryzysu w zaopatrzeniu w drewno. Wtedy też rozpoczęto planową gospodarkę leśną celem zapewnienia trwałej i wydajnej produkcji drewna. Produkcji, która dostarczy w szybszym tempie więcej drewna lepszej jakości. Efektem ówczesnego gospodarowania było powstanie wielkich obszarów monokultur sosnowych i świerkowych na terenach bezleśnych. Drzewostany takie powstawały również w miejscach mniej zyskownych i trudniejszych w uprawie lasów mieszanych i liściastych.

Obecnie w Europie, w lasach publicznych przeważa model gospodarki wielofunkcyjnej, w którym produkcja drewna, ograniczana jest celem spełnienia przez las innych, pożądanych przez społeczeństwo funkcji - szeroko rozumianej ochrony przyrody, turystyki, estetyki krajobrazu, rekreacji i edukacji. Wynika to z zasad zrównoważonego rozwoju, który integrując cele ekologiczne, społeczne i gospodarcze prowadzi do wszechstronnego zaspokojenia potrzeb społecznych. Ten sposób gospodarowania przyjęty jest również w Puszczy Bukowej. Potwierdza to plan urządzenia lasu – podstawowy dokument regulujący gospodarowanie tutejszymi lasami. Ustalenia w nim zawarte regulują użytkowanie Puszczy – w zgodzie z uwarunkowaniami przyrodniczymi, gospodarczymi i społecznymi. Plan ten uwzględnia wytyczne dotyczące ochrony puszczańskiej przyrody, zawarte m.in. w planie zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Wzgórza Bukowe PLH 320020 oraz planie ochrony Szczecińskiego Parku Krajobrazowego „Puszcza Bukowa”. Istnienie tych form ochrony nie wyklucza racjonalnego gospodarowania – godzącego ochronę przyrody i potrzeby człowieka. Dzięki blisko 3-letniemu procesowi tworzenia planu urządzenia lasu i jego konsultacjom z każdą zainteresowaną grupą społeczną, możemy mieć pewność, że realizowana tu gospodarka nie wpływa negatywnie na trwałość i stabilność procesów przyrodniczych. Leśnik jako zarządzający, a nie właściciel lasu realizuje w wyważony sposób aktualny w danej chwili zestaw oczekiwań społecznych wobec lasu, z respektowaniem zasady zachowania jego trwałości i wielofunkcyjności.